 |
||||
 |
در "کار سازمانی"، راهنمای ما "انجمن های مخفی و کوچـــــــــــــــــک و پراکنده و غیرقابل کنترل" انقلاب مشروطه هستند، متشکل از "بابکیان" بسیار قابل اعتماد. به گفته استاد سخن و خرد و داد، فردوسی: "هشیوار یاران گزین در نبرد". "انجمن های بابکی" که بجاست کار سازمانی "غیر زنجیره ای" را (با درس گیری از اشتباه های دهه ی چهل و پنجاه خورشیدی) با کار "توده ای"، بسیار حساب شده درهم آمیزند، در کوران نبرد و در آستانه ی پیروزی، "هشیارانه و گام به گام" به هم خواهند پیوست، و ایرانی آزاد و آباد و پرداد و توانمند را بنيان خواهند نهاد. پيش به سوي ايجاد “انجمن هاي بابکي” در همه ي يکان هاي اقتصادي و آموزشي، و تدارک اعتصاب عمومي! هشيار باشيم، نبايد گذاشت رويدادهايي چون ليبي و بحرين در ايران بازخواني شوند. تنش آفرينان در حال بازآفريدن رخدادهاي آغاز انقلاب در ايران و منطقه هستند. بايد هر چه زودتر “به اين شب سياه” پايان داد. در این راستا می توان از شیوه های سازمانی و مبارزاتی "تدافعی" در دیگر جنبش های رهایی بخش نیز، همانا به میدان آوردن "پدافندان" (در کنار "انجمن های بابکی") بهره گرفت: هم برای شناسایی و افشاگری و خنثی سازی "عوامل" ناآشکار و آشکار این "تنش آفرینان و دزدان" در کارخانه ها و آموزشگاه ها و اداره ها و محله ها و بازارها، و هم به منظور نشانه گرفتن برجسته ترین مراکز کلیدی، چون کانون های بازرگانی و مالی و تامین انرژی و حمل و نقل. همانگونه که "عمامه به سرهای ولایی" از ترسشان در خیابان ها آشکار نمی شوند، می توان این "عوامل" را در یکان های اقتصادی و آموزشی وادار به عقب نشینی کرد و خنثی نمود. این رویکردها در راستای تدارک "اعتصاب عمومی"، و از کار انداختن همزمان مهم ترین یکان های اقتصادی و کانون های آموزشی-اداری جریان خواهد داشت رخدادهای خروشــــــــــان در راهند بیانیه ی تحلیلی کمپین هنرمندان و نویسندگان / در پیوند با تنش ها در کانون های نفتی باختر آسیا
---------------- تنش های نوین در کانون های نفتی باختر آسیا برای جنبش ملی و دمکراتیک مردم ما از برجستگی بسزایی برخوردار است. نگرش به این رویدادها از آن روی بیش از پیش اهمیت می یابد، که همزمان است با «بزرگترین بحران نظامی سده ی بیست و یک میلادی در اروپا» و «طولانی ترین بحران اقتصادی در جهان». این بحران در سال های پایانی سده ی بیست میلادی آرام آرام آغاز شد و در آستانه ی سده ی بیست و یک میلادی شتابان گردید. بر پایه ی واپسین داده های بانک جهانی و صندوق بین المللی پول، از پایان یافتن بحران ژرف اقتصادی هیچ گونه نشانی نیست: نه در کشورهای صنعتی، و نه در کشورهای رو به رشد. تازه ترین آمارها پیرامون بزرگترین اقتصاد جهان در سه ماهه ی اول سال دو هزار و چهارده میلادی نیز نشانگر منفی ترین رشد اقتصادی در امریکاست، پس از بحران ژرف سال دو هزار و هشت میلادی. اشغال نظامی عراق، و در پی آن به چنگ آوردن بخش بزرگی از انباشته های نفتی-گازی باختر آسیا که تونی بلر نخست وزیر پیشین انگستان چندی پیش بدان آشکارا اعتراف نمود، کوششی بود برای چیرگی بر این بحران ژرف در کشورهای صنعتی. یکی از سندهای تازه ی صندوق بین المللی پول در پیوند با دولت های ورشکسته و بدهکار، نشاندهنده ی برنامه ریزی های گسترده اند برای «نبرد» با این بحران از جیب کارگران و دیگر مزدبگبران جهان: از پس اندازها و مالکیت های کوچک خصوصی و دولتی گرفته تا برجسته ترین مراکز اقتصادی کشورهای صنعتی و رو به رشد. در این میان انباشته های انرژی جهان جایگاه ویژه ای دارند. ذخيره های نفتی عراق پس از ذخيره های نفتی عربستان در رده دوم جهانی جای دارد، و پس از اشغال آن کشور، توليد نفت در عراق به چند ميليون بشکه در روز افزايش يافته و برنامه ریزی برای تولید دوازده میلیون بشکه ای در دستور کار است. بر پایه شماری از پیمان نامه های نفتی، به شرکت های غول آسای خارجی نقشی تعيين کننده و اصلی در اداره بيش از هفتاد درصد از ذخيره های نفتی ثابت شده ی عراق واگذاشته اند، آن هم برای مدت بیست سال و با امکان تمديدپذیری. شرکت هایی چون شل، اکسان موبيل و بريتيش پتروليوم از جمله غول های نفتی شرکت کننده در این پیمان نامه ها هستند. نقطه مرکزی و گرهی، صنعت نفت کوشش برای تاراج بیش از پیش اندوخته های نفتی-گازی منطقه از سوی کنسرن های جهانی نه تنها در عراق، بلکه در ایران نیز به شدت در جریان است. همانگونه که در پیام سی ام کمپین گوشزد نمودیم، « رایزنی های نظام ولایی با کنسرن های نفتی پیرامون پیمان نامه های مجهول و طولانی» دنباله دارد و این گفتگوها همراهند با بالا گرفتن بسابیشتر موج خصوصی سازی ها و یورش های گستاخانه تر به جنبش های کارگری و دانشجویی و زنان. نقطه مرکزی و گرهی اين خصوصی سازی ها (بخوان «تیول داری» های ولایی در ایران، و «تیول داری» های تیره ای-آیینی در عراق) صنعت نفت ايران و عراق است. این فرایند در ایران از دوران ریاست جمهوری رفسنجانی گام به گام آغاز و پس از آن بی گسست پیگیری شد، و از سوی دولت «تدبیر و امید» وارد برشی تعیین کننده گردید. به یاد داشته باشیم که مسئول ستاد اصل چهل و چهار وزارت نفت که وظيفه آن عملی ساختن «ابلاغيه ولی فقيه»پیرامون این اصل قانون اساسی بود، کمی پس از «این حراج ولایی» گفت که صنعت نفت می بایست چند ساله «خصوصی» شود، یا به گفته دیگر، به «دزدان ولایی» و «دزدان دریایی» سپرده شود. در اعتراض به این «هراج» ها و «بیداد» هاست که دکتر محمد ملکی فریاد برمی آورد: «جناب آقای خامنهای باید به مسئولیتهای خود در آنچه در این سی و پنج سال پیش آمده، اعتراف کند و از ملّت بخواهد استعفای او را به علت عدم توانایی در رهبری جامعه و نداشتن صلاحیت لازم و کافی بپذیرد ... مسئول اوّل همهی نابسامانی ها کسی جز ولی فقیه نیست و تا چنین نظامی برپاست، همین آش است و همین کاسه. وضع روز به روز بدتر میشود و می بینیم که با روی کار آمدن آقای روحانی هم وضع بر همان منوال پیش است. زندانها از دگراندیشان پر است، حصرها ادامه دارد، گرانی و فقر و فساد و دزدی بیداد می کند». درگیری های خونین بر سر سهم بیشتر نگریستنی اینکه، درست در اوج این نابسامانی ها و فسادها يحيی آلاسحاق رييس اتاق بازرگانی ايران، سخنگوی «پارلمان انگلی بازار» و دشمن دیرینه ی جنبش کارگری برملا می سازد که همزمان با رایزنی های اتمی، در حوزه های نفتی در «طول پنجسال پانصد ميليارد دلار سرمايه گذاری قطعی» شده است و در بقيه حوزه ها اين «رقم سیصد تا چهارصد ميليارد دلار» خواهد بود. بنا به داده های روزنامه ی «دنیای اقتصاد» و دیگر رسانه ها، پیمان نامه های ایران نیز چون عراق، قراردادهایی هستند «بیست-سی ساله» و مبتنی بر «مشارکت در توليد و مالکيت». بر پایه ی این داده ها «شرکت های نفتی بين المللی با توجه به تحولات سياسی ماه های اخير در ايران و توافق ژنو به خوبی دريافته اند که قرار است در ماه های آينده، تحولی بزرگ (بخوان سودی سترگ برای کنسرن ها) در عرصه سياست خارجی ايران» خودنماید. درگیری های خونین بر سر «سهم بیشتر» از انباشته ها و دارایی های کشورهای منطقه، میان زراندوزانی که جنگ را برای انحراف افکار عمومی مردم خود از بحران های ژرف اقتصاد درونی «نعمت» می دانند، به شدت ادامه دارد: در یک سو «کنسرن های نفتی-نظامی-مالی» جهانی جای گرفته اند، و در دیگرسو «سهم خواهان بزرگ» (هم چون ایران و ترکیه و عربستان و اسراییل) و «سهم خواهان کوچک» (تیول دارانی با اسم رمز «کرد» و «شیعه» و «سنی») منطقه ای. تاکنون با دولت های «خودگردان» در شمال و جنوب عراق چندین پیمان نامه ی نفتی-گازی نان و آب دار بسته شده، و کوشش برای بستن پیمان نامه های تازه با «خلافت گرایان سنی» عراق نیز در جریان است. در زمینه ی «به اصلاح» خودمختاری های منطقه ای گفتنی اینکه، راست ترین کاندیدای ریاست جمهوری پیشین امریکا از ایالت نفتی تکزاس نیز از آتشین ترین هواداران خودمختاری - بخوان «تیول داری» های محلی - در آن کشور بود، و موج «تیول داری» ها در کشورهای بحران زده ی اروپایی هم دم به دم بالا گرفته است: از باسک و کاتالانیا و اسکاتلند گرفته، تا ونیز و ساردنی و بایرن. تیول داری استعماری یا «نقشه ی جدید» پنتاگون در باختر آسیا طرح «تیول داری استعماری» یا «نقشه ی جدید» پنتاگون، عمــــــــــلا در پاره ای از کشورها چون عراق و سوریه و پاکستان و افغانستان پیاده شده، و در دیگر کشورهای منطقه چون ایران و ترکیه و عربستان «رو به پیاده شدن» است (طرح تقسیم بندی جدید استان های ایران از سوی «ولاییان» که در آن خاور ایران را از خراسان تا دریای عمان به «سلطان خراسان» - آستان قدس رضوی- وانهاده اند را نیز می توان در چارچوب «نقشه ی جدید» پنتاگون ارزیابی کرد، آن هم پس از پیاده شدن «نسخه ی اقتصادی» کانون های مالی جهانی در ایران ولایت زده: رییس صندوق بین المللی پول چندی پیش «طراحی و سیاست های اجرایی» رژیم انگلی-وارداتی-نفتی ولایی را «الگویی مناسب برای کشورهای نفت خیز منطقه» خوانده بود). ما در این هنگامه ی پیچیده ی داخلی-منطقه ای-جهانی، و همزمان با رشد گام به گام جنبش «پایینی ها» در سرزمین مان، هم چون گذشته همه ی کنشگران جنبش های دانشجویی و زنان و هنرمندان و آموزگاران (و در رده ی نخست جوانان)، و نیز همه ی نهادها و سازمان ها و حزب های ملی و دمکرات کشورمان را به «همبستگی بیشتر»، و نیز «پشتیبانی کاراتر» از جنبش بالنده ی کارگری، که نمودی است از خیزش دوم و ژرف تر توده ای (پس از خیزش هشتاد و هشت)، فرا می خوانیم. بدون پشتیبانی همه سویه ی کارگران و مزدبگبران، همان گونه که انقلاب مردمی بهمن به روشنی برنمود، جنبش ملی و دمکرانیک کشورمان نمی تواند به پیروزی دست یابد و آرمان های صدساله ی مردم مان را جامه عمل پوشاند. در این برش از پیکار، پیشنهاد ما به زندانیان سیاسی و همه ی رزمندگان راه آزادی و استقلال و عدالت اجتماعی کشورمان، پیروی از زندانیان سیاسی و پیکارگران سال های «جنبش ملی شدن نفت» در ایران است. در آن سال ها زندانیان سیاسی از درون سیاهچال ها، سیاست های نفتی وطن فروشانه ی دربار و ریزه خواران استعمار را نشان گرفتند، و بندهای زندان را به رزمگاه و آتشگاهی برای برافروختن افروزه های جنبش ضداستعماری فرارویاندند. این «آتش خندان» را اکنون نیز می توان در همه سو فراز و فرازتر برافروخت. آزادی خواهان، دادجویان و صلح دوستان جنبش رو به رشد «نود و نه درصدی» های سرزمین مان همپا با پیکار دادخواهانه ی توده ها در چارسوی جهان، به جنبش یکرنگ پیشین مان، نمایی داده است رنگارنگ و برگرفته از واقعیت های اقتصادی-اجتماعی-سیاسی کشورمان. بر گرد خواست هایی چون پایان دادن به حراج سرمایه های ملی و پیاده سازی بی کم و کاست اصل چهل و چهار قانون اساسی، آزادی همه ی زندانیان سیاسی، فرونشاندن بی درنگ موج تازه ی سرکوب نیروهای ملی و کنشگران کارگری، لغو نظارت استصوابی و حکم حکومتی، و جلوگیری از دخالت نیروهای امنیتی-سرکوبگر در پیکرگیری نهادهای دمکراتیک و بالنده ی مردمی، می توانیم هم بندیم، و با پایان دادن به این «شب سیاه»، از بازخوانی رویدادهای خانمانسوز پایان برش صفوی که در آن «ملاباشی ها» سهمی بزرگ داشتند، جلوگیریم. همان گونه که در بیانیه ها و پیام های پیشین نیز برنموده ایم، با بسیج نیروها بر گرد این گونه خواست های اقتصادی-اجتماعی-سیاسی می توان انتظار داشت که جنبش ملی شدن نفت «با پهنا و ژرفایی به مراتب بیش از دهه ی سی» فراروید و در پرتو آن نه تنها کشور ما، بلکه باختر آسیا بتواند خود را از بندهای استعماری چند سده ای برهاند. پیروزی در این راه پرسنگلاخ، بویژه وابسته است به خنثی سازی بسیار هوشمنـــــــــــــــدانه ی سیاست «تفرقه بیانداز و حکومت کن» از سوی دزدان ولایی و دزدان دریایی در هر پوششی: چه در جامه ی جدایی افکنی های اندیشه ای-آیینی و چه در پیکر تنش آفرینی های تیره ایی-سازمانی. آری، پس از بیش از یکصد سال پیکار بسیار دشخوار و خونبار، گاه آن است که این بار «پایینی ها» خانه ی مشترک و تاریخی، اما تاریک مان را، آفتابی کنند. وین «آتش خندان» را با صبح برانگیزیم این بیانیه را در آستانه ی سالگرد «قیام سی ام تیر» سال سی و یک، که به برافروختن جنبش ملی شدن نفت در نبرد با استعمار نفتخوار در ایران و باختر آسیا انجامید، با بخشی از ارزیابی یکی از کارشناسان امور بین المللی و استاد دانشگاه کانادا، به پایان می بریم: «نقشه جديد و تقسيم شده ی منطقه بعنوان دکترين پنتاگون رسما بيان نمی شود، اما از آن در برنامه های آموزشی کالج دفاعی ناتو برای افسران عاليرتبه ارتش آمريکا استفاده می شود. از ايران، پاکستان، افغانستان، عراق و سوريه قرار است نقشه ی جديدی برای منطقه بيرون بياورند. سازمان اطلاعاتی پاکستان به نيابت از سوی سازمان های اطلاعاتی امريکا از القاعده حمايت می کند. اين سازمان از شاخه های فرعی سيا است. القاعده نيز مخلوق سيا بشمار می آيد که سازمان اطلاعاتی پاکستان، به نيابت از سوی سازمان های اطلاعاتی آمريکا به طور پنهان از آن حمايت می کند. دخالت القاعده و يا سازمان اطلاعاتی پاکستان در توطئه ترور بی نظير بوتو نشان می دهد که سازمان های اطلاعاتی آمريکا يا از اين ترور آگاهی داشته اند و يا در آن سهيم بوده اند ... سياست خارجی واشنگتن به گونه ای فعال در مسير تجزيه سياسی و بالکانيزه کردن پاکستان قرار گرفته است. اين روش در دل طرح های جنگی آمريکا قرار دارد و دو کشور "افغانستان و ايران!!!" را نيز دربرمی گيرد. هدف گسترده تر ايالات متحده، ازهم پاشی دولت شهرها و ترسيم دوباره ی مرزهای عراق، ايران، سوريه، افغانستان و پاکستان است. ذخائر عظيم نفت و گاز پاکستان عمدتا در بلوچستان قرار دارد، خطوط لوله های نفتی که از اين استان می گذرد، موجب شده تا ارتش به منظور حفظ "منافع استراتژيک نفتی انگليس و آمريکا" (بخوان کنسرن های نفتی)؛ در اين منطقه حضور مستــــــــــــــــمر نظامی داشته باشد. بلوچستان از لحاظ وسعت، چهل در صد خاک پاکستان را تشکيل می دهد و صاحب ذخائر مهم نفت و گاز و همچنين ذخائر وسيع مواد معدنی می باشد». برای جلوگیری از بازخوانی ویرانی های پایان برش صفوی، که در آن، «ملاباشی ها» سهمی بزرگ داشتند برای پایان دادن به «شب سیاهی» که برای مردم ما «مـــــــــــــــــــــــــــاهانه» میلیاردها دلار هزینه دارد دوشادوش جنبش جهانی، پیش به سوی اشغال بیت رهبری، لانه ی دزدان ولایی و دزدان دریایی پيش به سوي اعتصاب عمومي در یکان اقتصادی و آموزشی، و اعتراض های گسترده ی خياباني پیش به سوی تصاحب یکان های اقتصادی به تاراج رفته و خلع مسئولیت دزدان ولایی پیش به سوی رویکردهای روشنگرانه و خرافه ستیزانه ی هر چه بیشتر پیش به سوی پیکار گسترده تر برای آزادی همه ی زندانیان سیاسی پيش به سوي به چنگ آوردن نهادهاي روبنايي پيش به سوي نشاندن نمايندگان راستين توده ها بر کرسي هاي زمامداري پبش به سوي سازماندهي هشيارانه ي جنبش براي مقابله با سرکوب ها و کشتارها و تنش آفرینی های در پیش پیش به سوی بازپس گرفتن دلارهای نفتی مان از «بازاریان بزرگ» و همراهان «سپاهی-بنیادی-مالی» آنان جنبش هاي کارگري و دانشجويي و زنان به پيش هنرمندان و نویسندگان و روزنامه نگارن و فرهیختگان به پیش ستارخان ها و باقرخان ها و حیدرعمواغلی ها و تختی های امروزین به پیش دلاوران نظامی هم تبار دلیران انقلاب مشروطه و جنبش نفت و انقلاب بهمن به پیش آري، اين «آتش خندان»، دزدان ولايي و دزدان دريايي را در خود خواهد سوزاند درود بر کارگران و پیکارگرانی که بابک وار می رزمند و حماسه می آفرینند: علیرغم شرایط بسیار دشوار امنیتی-نظامی علیرغم سرکوب ها و کشتارهای پیاپی علیرغم جو وحشت و مرگ
کمپین هنرمندان و نویسندگان و کنشگران حقوق بشر نوزده تیرماه سال نود و سه – بیانیه شماره ی شش به یاران و رزمندگان درون مرز انجمن های مردمی آلترناتیوی برای مجلس و نهادهای ضدمردمی کنونی ، و نه «تیول داری» های استعماری برگرفته از سایت کمپین هنرمندان و نویسندگان: «آزادیخواهان می خواستند در تبریز و در دیگر شهرها نیز یک انجمنی از برگزیدگان توده برای نگهبانی به کارهای آنجا برپا باشد. به ویژه در آن هنگام که آغاز جنبش می بود و آزادیخواهان در هر شهری به یک کانون نیاز می داشتند. این بود در شهرهای دیگر نیز، به پیروی از تبریز، انجمن هایی بنیاد یافت که رشته ی کارها را به دست گرفت. دارالشورای، گاهی ایراد به پیدایش این انجمن ها می گرفت، به ویژه با انجمن تبریز همچشمی آشکار نشان می داد. ولی این کانون آزادی که سپس "انجمن ایالتی" نامیده شد، در اندک زمانی شایندگی بسیاری از خود نشان داده در برابر دارلشورای بالا افراشت، و رشته ی شورش و جنبش را در سراسر ایران به دست گرفته با کاردانی آن را راه برد» (احمد کسروی، تاریخ مشروطه ایران). در انقلاب مشروطه "انجمن ها" با دو راه بندِ بزرگ روبرو بودند، نخست درباریان که سازمان هایی چون "انجمن فتوت" را در برابر مردم به راه انداختند، و دوم واپس گرایان دینی که ارگان هایی مانند "انجمن سادات" را به جنگ شان گسیل داشتند. دزدان و نادانان ولایی، و بویژه «جیره خواران استعمار در ایران»، می کوشند این ترفندها را امروز نیز بازخوانی کنند. در همین پیوند: اصل چهل و چهار قانون اساسی چه می گوید http://www.farakhan-iran.com/html/asal_44.htm چرا قراردادهای نفتی «مجهول و طولانی» با کنسرن های نفتی http://www.farakhan-iran.com/html/payam_30.html با خیزشی چون جنبش ملی شدن نفت از «فروش کشور به بیگانگان» جلوگیریم http://www.farakhan-iran.com/html/bayanieh_nr__5.html در پشت سرکوب ها و کشتارها چه زراندوزانی پنهانند http://www.farakhan-iran.com/html/payam_16.html پیام ها به رزمندگان http://www.farakhan-iran.com/html/payamha.html بیانیه ها http://www.farakhan-iran.com/html/bayanieha.htm
|
|
||
