 |
||||
 |
در "کار سازمانی"، راهنمای ما "انجمن های مخفی و کوچـــــــــــــــــک و پراکنده و غیرقابل کنترل" انقلاب مشروطه هستند، متشکل از "بابکیان" بسیار قابل اعتماد. به گفته استاد سخن و خرد و داد، فردوسی: "هشیوار یاران گزین در نبرد". "انجمن های بابکی" که بجاست کار سازمانی "غیر زنجیره ای" را (با درس گیری از اشتباه های دهه ی چهل و پنجاه خورشیدی) با کار "توده ای"، بسیار حساب شده درهم آمیزند، در کوران نبرد و در آستانه ی پیروزی، "هشیارانه و گام به گام" به هم خواهند پیوست، و ایرانی آزاد و آباد و پرداد و توانمند را بنيان خواهند نهاد. پيش به سوي ايجاد “انجمن هاي بابکي” در همه ي يکان هاي اقتصادي و آموزشي، و تدارک اعتصاب عمومي! هشيار باشيم، نبايد گذاشت رويدادهايي چون ليبي و بحرين در ايران بازخواني شوند. تنش آفرينان در حال بازآفريدن رخدادهاي آغاز انقلاب در ايران و منطقه هستند. بايد هر چه زودتر “به اين شب سياه” پايان داد. در این راستا می توان از شیوه های سازمانی و مبارزاتی "تدافعی" در دیگر جنبش های رهایی بخش نیز، همانا به میدان آوردن "پدافندان" (در کنار "انجمن های بابکی") بهره گرفت: هم برای شناسایی و افشاگری و خنثی سازی "عوامل" ناآشکار و آشکار این "تنش آفرینان و دزدان" در کارخانه ها و آموزشگاه ها و اداره ها و محله ها و بازارها، و هم به منظور نشانه گرفتن برجسته ترین مراکز کلیدی، چون کانون های بازرگانی و مالی و تامین انرژی و حمل و نقل. همانگونه که "عمامه به سرهای ولایی" از ترسشان در خیابان ها آشکار نمی شوند، می توان این "عوامل" را در یکان های اقتصادی و آموزشی وادار به عقب نشینی کرد و خنثی نمود. این رویکردها در راستای تدارک "اعتصاب عمومی"، و از کار انداختن همزمان مهم ترین یکان های اقتصادی و کانون های آموزشی-اداری جریان خواهد داشت افزایش شصت و نه درصدی اعتراضات اجتماعی-کارگری در سه سال گذشته اعتصاب ها را سراسری کنیم
با وجود افزایش ۶۹درصدی اعتراضات اجتماعی، کارگری و صنفی، هیچ بحران اجتماعیای را که مربوط به مساله امنیتی باشد، طی سه سال اخیر نداشتیم. این جملهای است که حسین ذوالفقاری، معاون امنیتی انتظامی وزارت کشور در روز یکشنبه به زبان آورد در این گزارش کاری به مضمون صحبت نداریم؛ بلکه به آمار افزایش 69 درصدی اعتراضات اجتماعی، کارگری و صنفی کار داریم که نشان میدهد اوضاع برای قشر متوسط روبه پایین جامعه آنقدرها خوشایند نیست. این در حالی است که رئیس جمهور روز گذشته در سخنرانیاش با تاکید بر اینکه کنترل تورم یکی از افتخارات دولت است، گفت: «ما از سال ۹۲ توانستهایم سال به سال نرخ تورم را کاهش دهیم، اما اگر دوباره این تورم برگردد و به ۱۰ یا ۱۷ درصد برسد؛ این بیارزش است.» سوالی که در اینجا مطرح میشود این است چرا با وجود آنکه دولت یازدهم از کاهش نرخ تورم صحبت میکند اما همچنان کارگران از وضعیت خود رضایت ندارد آخرین آماری که مركز آمار ایران، درباره میانگین نرخ بیكاری منتشر کرد مربوط به سال 1394 میشود که آن را 11 درصد اعلام كرد. این نرخ برای مردان 9.3 و زنان 19.4درصد بیان شد. همچنین فروردین ماه امسال مرکز آمار درباره بیکاری صنعتگران اعلام کرد طی سالهای ۹۳ و ۹۴ حداقل ۱۶۶ هزار صنعتکار بیکار شدند سال 94 شمار شاغلان در بخش صنعت 7 میلیون و 147 هزار نفر است و 32.5 درصد کل شاغلان کشور را شامل میشود. این در حالی است که شمار شاغلان در بخش صنعت کشور در سال 92 بیش از 7 میلیون و 313 هزار نفر بوده که از کاهش 166 هزار نفری خبر میدهد. بهعبارتی خالص اشتغالزایی در بخش صنعت در دولت روحانی منفی 166 هزار نفر بوده است کارخانههایی که در این سه سال تعطیل و نیمه تعطیل شدند با وجود آنکه مسوولان و از جمله رئیس جمهور بارها از کاهش نرخ بیکاری در سالهای اخیر یاد میکند اما در این سه سال شاهد تعطیلی چندین کارخانه از جمله ارج، تصفیه قند ورامین، پارس کروم خزر و... بودیم به طوری که در آمارهای غیر رسمی خبر از تعطیلی 60 درصد کارخانههای تولیدی کشور به میان آمد و در کنار این تعطیلیها گفته میشود نیمی از کارخانههای فعال هم به صورت نیمه فعال مشغول به کارند نارضایتی مزدبگیران از دولت اواسط آذر ماه با آغاز جلسات شورای عالی مزد بار دیگر بحث مطالبات کارگران اوج گرفت. فعالان کارگری معتقدند دولت یازدهم توجه کافی به مسائل این بخش از جامعه ندارد. مصداق ادعایشان هم این است که لایحه اصلاحیه قانون کار لایحهای کامل نیست که همه مطالبات کارگران را پوشش داده باشد. آنطور که در گزارشها منتشر شده دولت در شرایطی باید حداقل مزد برای ١٣٩٦ را تعیین کند که در سه سال گذشته فاصله میان مزد و معیشت بیشتر از گذشته هم شده است بررسی آمارها نشان میدهد ظرف سه سال گذشته، حداقل دستمزد بیش از پنج درصد از نرخ تورم عقب افتاده است. یعنی کارگران برای تأمین معیشتخود پنج درصد نسبت به سال آغازین دولت ضعیفتر شدند آقایان؛ کارگران ناراضی اند مشاهدات میدانی و بازارها نشان میدهند که تولید و صنعت روزهای خوبی را نمیگذراند. مردم هنوز هم به بازارهای اقتصادی کشور اعتماد ندارند و سرمایه گذاری در بخش تولید و صنعت بسیار پایین است. حتی کاهش نرخ سود بانکی نیز نتوانسته مردم را راضی کند تا سرمایه خود را در بخش تولید به کارگیرند. از سوی دیگر بیکاری بیداد میکند و امان پیر و جوان را بریده وهزینه های زندگی نیز روز به روز بالاتر میرود اما دولت هنوز برنامهای برای بهبود وضعیت ارائه نکرده است و مردم همچنان منتظر بهبود اوضاع هستند. اینطور که به نظر میرسد، سه سال دولت دهم سالهای بدی برای کارگران بود به طوری که میتوان گفت نیمه نخست دهه ٩٠، یکی از بدترین دههها از نظر وضعیت معیشتی حقوقبگیران ایرانی بوده. براساس آمارها در حالی که نرخ تورم در میان سالهای ١٣٩٠ تا ١٣٩٥، 126.3 درصد اعلام شد، حداقل دستمزد فقط ١٠٨ درصد داشته است، این بدان معناست که مزدبگیران در این مدت 18.3 درصد درآمد کمتری نسبت به نیازهای خود داشتند. دولت دهم از مجموع این عقب افتادگی 12.4 درصد سهم را داشته و دولت یازدهم هم 5.9 درصد. با توجه به این آمار اگر دولت در پایان امسال نرخ حداقل دستمزد را بیش از 5.9 درصد نرخ تورم بالا نبرد، دوره چهار ساله خود را با تراز منفی به پایان رسانده است بخشی ازیک گزارش روزنامه صبح نو بتاریخ22آذر 95
|
|
||
